هر صبح و شام رأس ساعت دوستي کبوتر احساسم، در تکه هاي شکسته آيينه دل تکثير مي شود و هزاران هزار بال گسترانيده شده بر پهنه آسمان، چشم نوازي مي کنند؛

تنهاه يک بهانه، پرکشيدن به سوي  تو!

هر روز رأس ساعت مهر، نسيم بهاري، گوئي عطرآگين تر مي شود از شميم يادت!
حتي ياسمن هاي پژمرده سر راست مي کنند، جان دوباره مي گيرند از شبنم هاي خيالي نگاهت!

هر سحر رأس ساعت عشق التهابي از ضربان هاي آشفته، به تاراج مي برد آرام و قرارم را... 
واي از فراقت! اما اينجا که فقط معرکه ياد است و خيال.چرا حس نمي کنم تو را؟! آيا چشم دل مي خواهد ديدنت؟! يافتن تو؟ بوئيدن تو؟ حس کردن تو؟
تو که تکرار مي شوي هردم بر ذره ذره اين فضا؛

پس چرا نمي بينم تو را؟ انگار فرار مي کني از من! گفته بودم که قرار من باعشق همين بوده و بس!
 اما يادم باشد،اينجا برگريزان اميد است و دلم تنها به اين اندک اميد خوش! و همين بس که حتي اگر مست رايحه اين گل هاي اقاقيا نباشم،
 حتي اگر بوي اين نسترن هاي وحشي به پر و پاي شانه ام نپيچد، حتي اگراين پروانه هاي رنگين بهار وجودم را به بازي نگيرند،
حتي اگر اين شکوفه هاي نارنج درِ عقلم را نبندد و پنجره جنون را نگشايد، تنها اين ياد توست که در اين خزان نا اميدي روح فسرده ام را بهاري مي سازد،
چشمان خيسم را به ياد بياور! مرا به ياد بياور، فكر كن، تمام ثانيه ها را کاوش کن، آنقدر كه دستهايت عبور زمان را لمس كنند.
به گشتن ادامه بده، بِگرد ميان برگ هاي كهنه تقويم، در ثانيه هاي نفس نفس زدن، در دقيقه هاي بودن و رفتن. روي خط صاف، مستقيم و ممتد آرامش،
 چشمان خيس از اشك من به خاطرت سر ريز شد؟! ناله هاي آسمان، بغض ابر، نجواي قاصدك، شعرهاي ناتمام من نقطه چين هاي ترانه هايم ....

مرا يادت هست؟!
 تنها از جنس پاييز، يك قلب دنباله دار هميشگي،گوشه ي نوشته هايم گريه، لبخند پيوند نگاه خيسم با سنگفرش هاي خيس ...

مرا يادت آمد؟! ثانيه هاي مرا چطور؟!
آن ها را چگونه فراموش کردي آنهايي که مثله ابر گذشت و تو دست خالي مرا سپردي بر بال نسيم. همچون نسيم مي گذري تا به رفتنش،چون بوته زار دست برايش تکان دهم.

#فاضل نظری